Yalan olmasın

Çocukluğumda adım çıkmıştı mahallede...Ne olsa benden bilinirdi.Adın çıkacağına canın çıksın derler ya tam işte o ben...

Hastalanmış ve okula gidemediğim bir gündü..Bayağı ateşlenmiştim.Çok üşütmüşüm.Bütün gün evde dinlenmiştim..
Komşumuz muhtar lakaplı teyzem gelmiş ve beni anneme şikayet ediyordu...
-Oğlum Aliyi seninki dereye itmiş...Sırıl sıklam eve geldi....
Annem şaşırmıştı...
-Bu gün mü diye sordu....
-Bu gün okuldan gelirken yapmış....
Annem zaten bıkmıştı her gün şikayetlerden...Bu sefer ben gün boyu yanındaydım..Benim yapmadığımı çok iyi biliyordu..
Yinede bir şey demedi...
-Tamam ben konuşurum..kulağını da bir güzel çekerim.. diyerek kadını gönderdi..Bana da kızmadı bile...
Adın çıkmış oğul... adın batasıca diyerek yine işlerine koyuldu...
Ali benim çok sevdiğim bir arkadaşımdı.Okula birlikte gider, yediğimiz içtiğimiz hep birlikte olurdu..
Neyse ertesi günü okuldan birlikte dönüyorduk...Ne oldu diye sorunca eve gelirken derede bir şey görmüş almaya çalışırken dereye yuvarlanmış...Anne,babasından korkusundan benim yaptığımı söylemiş..
Ali ye sordum  nerede yuvarlandın göster bana..Ali derenin sığ ve durgun bir bölümünü gösterdi...İşte burada ayağım kaydı..
Ben de çantamdan kağıttan yaptığım kayığı çıkardım..Gelmişken yüzdürelim dedim..
Kağıttan kayığı dereye saldım.Paçalarımızı sıvadık..Ali kayığı almaya eğildiğinde poposunu ayağımla itiverdim..Ali soya yuvarlandı ve her yeri ıslandı...Ağlamaya başladı niye yaptın..Annem beni gebertir..
Yalan olmasın diye yaptım...Şimdi yemin etsen başın ağrımaz..Gerçekten ben ittim...
O gün Muhtar teyze gelmedi şikayete...Paçayı nasıl sıyırdı bilmiyorum..
Ali ile dostluğumuz hala devam eder..